Hoe het begon
Terug naar het jaar 2006. Een zilverfabriek in Nepal zit in grote problemen. Geen afnemers meer, 12 edelsmeden zijn onzeker over hun baan. Het laat Cathelijne niet los. Ze werkte als vrijwilliger in Nepal en kent alle jongens persoonlijk. Haar marketingbaan bij Sara Lee Douwe Egberts is leuk, maar er mist iets. Op een dag denkt ze, als ik koffie kan verkopen, dan moet het met sieraden toch ook lukken. En het roer gaat om. Lees hier haar verhaal.
We zijn een grote familie, we moeten het samen doen
Cathelijne over haar avontuur als vrijwilliger
Na mijn studie bedrijfskunde wilde ik met mijn kennis iets goeds doen voor de wereld. Mijn moeder belde. Ze had iemand ontmoet met een kersverse stichting en ze had het al geregeld: “Je gaat volgende maand op pad, een computercentrum opzetten in Nepal!”
Ik stapte in het vliegtuig met Pippi Langkous in mijn achterhoofd: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Een half jaar werk ik mee aan de opbouw van een geweldig instituut. Het bestaat nog steeds. Al duizenden leerlingen deden hier vaardigheden op waarmee ze hun baankans vergroten. En voor mij was dit het begin van iets dat ik nooit had kunnen dromen.
Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.
Verliefd op Nepal
Ik word verliefd op het land en de mensen. Gegrepen door de familiesfeer, het samen doen. Er is veel armoede. Het gros van de mensen is niet rijk in materiële zin. Maar zoals ze daar als familie samen leven en voor elkaar zorgen, dat is een ander soort rijkdom. Die wij hier in het westen een beetje kwijt zijn.
Tijdens die maanden in Nepal ontdek ik een zilverfabriek. Het wordt dé plek voor mijn cadeautjes voor het thuisfront. Prachtige sieraden, pure ambacht. Elk jaar bezoek ik Nepal en natuurlijk ga ik altijd even langs bij de edelsmeden.
Noodkreet uit Nepal
Terug in Nederland begin ik als brandmanager bij Sara Lee l Douwe Egberts. Een mooie marketingbaan. Ik leer alles over campagnes, producten ontwikkelen, communicatie en verkoop. Budgetten van miljoenen euro’s beheer ik, ik heb leuke collega’s en het werk is uitdagend. Alleen … het geeft me toch geen voldoening. Ik realiseer me dat ik er veel energie in stop. Om rijke aandeelhouders nog rijker te maken. Wil ik dat nog langer?
Dan spreek ik mijn moeder, die net terug is uit Nepal: “Heel verdrietig, de zilverfabriek zit in nood. Er is niet genoeg werk, 12 edelsmeden verliezen hun baan.” Het laat me niet los. Zo onrechtvaardig dat mensen met een groot talent het niet kunnen manifesteren.
Als ik koffie kan verkopen, dan moet het met sieraden ook wel lukken.
Het roer om
Het werd een keerpunt in mijn leven. Zo’n moment dat je een besluit neemt dat alles verandert. Mijn roer gaat om! Ik word ondernemer. Weer met Pippi aan mijn zij. “Als ik koffie kan verkopen, dan moet het met sieraden ook wel lukken.”
Scherven brengen geluk
Opnieuw brengt het vliegtuig me naar Nepal. Ik ga weer naar de zilverfabriek. Maar wat moeten we maken? In een kring zitten we te brainstormen. Kopje thee erbij. Opeens valt mijn oog op het mooie design van het kopje. Scherven brengen geluk. Dat is het! We hebben gewoon een beetje geluk nodig.
We gooien het kopje op de harde betonnen vloer. Elk scherfje krijgt een plekje in een armband. De eerste Lucky Bracelet is geboren. Happinez pikt ons verhaal op, maar liefst zes pagina’s over Nepal en de armbanden. En wat er dan allemaal volgt ... We krijgen kopjes vanuit heel Nederland. Erfstukken, soms complete serviezen. Hele families willen een armband van oma’s rozenkopjes. In mijn achtertuin sla ik er scherven van. Ze maken een reis naar Nepal en komen als sieraad terug.
Tupperware-tante
Met de lucky bracelets en andere sieraden ga ik het land door. Ik schakel mijn netwerk in: regel 10 vrouwen en ik kom bij je langs! Tupperware 2.0. De ene dag sta ik in een huiskamer in Groningen, de andere dag in Maastricht. Koffers vol spullen neem ik mee uit Nepal. Zonder duidelijk omlijnd plan komen de sieraden in heel Nederland land terecht.
Independency is empowerment
Tijdens een bezoek in Nepal ontmoet ik Nimdiki Sherpa. Anju, de echtgenote van een van de zilversmeden, stelt me aan haar voor. Ik voel meteen een zielsverwantschap. Nimdiki is de oprichter van de eerste Montessorischool in Nepal. Omdat niet alle vrouwen het schoolgeld kunnen betalen, start ze een werkgelegenheidsproject: Beads for Life. Anju werkt als sieradenmaakster in deze women empowerment group.
Ik kom binnen in een klein klaslokaal. Overal hangen A4’tjes met teksten. Mooie quotes en dromen. Independency is empowerment staat er op een whiteboard. Ik hoor gelach, en ik zie dat er hard wordt gewerkt. Deze ontmoeting is het begin van een jarenlange samenwerking. Met onze visie op gelijkwaardigheid en onafhankelijkheid zijn we als twee handen op een buik.
Drempel over
Als de dag van gisteren herinner ik me mijn eerste verkoopgesprek. In Nukuhiva, de winkel van Floortje Dessing. Helemaal duurzaam, dus het lijkt me een goede eerste klant. Mijn man Henk pusht me te gaan met de lucky bracelets. Eigenlijk vind ik ze zelf nog niet goed genoeg. Nog geen verpakking, geen foldertje, geen labels. Maar hij zegt: je kunt het product toch laten zien, dat is mooi genoeg. Twee uur later kom ik dolblij thuis. Ze vonden het prachtig en de armbanden liggen te stralen in de vitrine. Een week later bellen Nukuhiva of ik er meer kan leveren. Ik voel dat ik een merk heb gecreëerd. Ook al is het nog lang niet perfect.
Flash forward
Vanaf 2006 tot nu lijkt een eeuwigheid. En toch vloog het voorbij. Honderden winkeliers door heel Europa sloten zich aan. We hebben geweldige partnerships met mooie bedrijven. Onze collecties liggen in de shops van het Van Gogh en Rijksmuseum in Amsterdam. En dan heb ik nog niet eens over al die mooie mensen die ons team versterken. Allemaal gemotiveerd door onze missie. Samen brengen we het verhaal verder.
Het was geen makkelijke weg. Er waren hoge toppen, maar ook veel diepe dalen. Een paar keer was het echt kantje boord. We overleefden ternauwernood een aantal faillissementen. Maar ik heb leren vertrouwen.
Grapje van het universum
In 2017 hadden we een grote crisis. Het was echt spannend. In een klaprozenveld achter mijn huis zat ik me te bezinnen op onze opties. En toen ik opstond, vond ik een scherfje aan mijn voeten. Van een Delfts Blauw servies. Ik zocht het veld af. Was er nog een kopje? Maar er was alleen dit ene stukje. Het voelde als een teken, een grapje van het universum. Een aanmoediging om door te gaan: scherven brengen geluk. En weer kwamen we er doorheen.
Tijdmachine: 10 jaar later
Dan is A Beautiful Story een miljoenenbedrijf. Niet omdat ik rijk wil worden, maar omdat het echt mijn droom is om positief bij te dragen aan het leven van veel mensen. Over de hele wereld produceren we de mooiste spullen, van sieraden tot tassen, interieur-items en alles wat maar binnen onze visie past. We verzamelen de mooiste verhalen en overal worden mensen blij. Blij van de lucky jobs die ze hebben, of blij van de lucky tools die ze kopen.
Levensmotto als kompas
Ik laat me leiden door mijn hart. Ik ben Friezin, maar wel een dromerige. En ik sta ook graag met mijn voeten in de klei. Mijn levensmotto is een Friese spreuk: sinne en wille kinne yn protte tille. Letterlijk betekent dat: zon en warmte kunnen een hoop dragen. Met andere woorden, heb je er lol in, dan kun je veel langer doorgaan dan voor iets wat je geen plezier geeft. Bij A Beautiful Story is dat altijd het motto geweest. Hoe uitdagend en moeilijk het ook was, als je hart er sneller van gaat kloppen, vind je altijd wel een weg!